آموزش برنامه نویسی مهندس میثم حبیبی

این خاصیت مشخص می نماید که آیا کنترل CheckBox و RadioButton در حالت انتخاب می باشند یا خیر.

این خاصیت محل قرار گیری کادر انتخاب را در Checkbox و RadioButton ها را تعیین می نماید که می توان در 9 نقطه قرار گیرد.
نکته: برای مشاهده بهتر این خاصیت ابتدا AutoSize کنترل مورد نظر را به صورت False نمایید و کنترل مورد نظر را تغییر اندازه دهید.

این خاصیت باعث می گردد تا کنترلهای Checkbox و RadioButton در حالت فقط خواندنی قرار گیرند و دیگر نمی توانید آن را در حالت انتخاب و یا لغو انتخاب قرار دهید. در اینجا باید گفت که می شود با استفاده از کد نویسی کنترل Checkbox و RadioButton که خاصیت AutoCheck برابر با False شده اند را در حالت انتخاب و یا عدم انتخاب قرار دهیم که در صورت این کار با کلیک بر روی کنترلهای مذکور نمی شود آنها را تغییر وضعیت داد.

این خواص بسته به آن دارد که کاربر از کنترل ImageList استفاده نماید که برای فراگیری بهتر با مثالی آن را بیان می نمایم.

مثال:
یک پروژه جدید ایجاد نمایید و 4عدد کنترل Button به آن بی افزایید
یک کنترل ImageList از گروه Components را به پروژه اضافه نمایید .
از پایین فرم کنترل ImageList1 را انتخاب و خاصیت Images آن را باز نمایید از صفحه باز شده روی ذکمه Add کلیک نمایید و عکس های خود را به کنترل اضافه نموده و OK نمایید.

نکته : عکسها به صورت فهرست درون ImageList قرار می گیرد و هر عکس بک عدد را از صفر به خود اختصاص می دهد.

ببا کمک خاصیت ImageSize اندازه عکسها را درون ImageList تنظیم نمایید.
تمامی Button ها را انتخاب نمایید و خاصیت ImageList تمام Button ها را برابر با ImageList1 قرار دهید.
حال با خاصیت ImageIndex عدد آن شکلی را که می خواهید روی دکمه نمایش دهید را مشخص نمایید. و یا با خاصیت ImageKey نام آن تصویر را مشخص نمایید.

تذکر: ImageIndex بر اساس کد عکس و ImageKey بر اساس نام عکس کار می نماید

تذکر: بهتر است از عکسهای PNG برای کار با ImageList استفاده نماییم.

نکته: دلیل استفاده از ابزار ImageList آن است که ابتدا عکسها آیکنی در یکجا جمع می شوند و دوم اینکه همه آنها در یک اندازه قرار می گیرند.

خاصیت Image می تواند بر روی کنترل یک عکس به شکل یک آیکن قرار داده و می توان موقعیت نمایش آن را با خاصیت ImageAlign تنظیم نماییم.خاصیت ImageAlign شامل پارامترهای زیر است .

BottomCenter: عکس در پایین و وسط قرار کیرد

BottomLeft: عکس در پایین و چپ قرار کیرد

BottomRight: عکس در پایین و راست قرار کیرد

MiddleCenter: عکس در وسط و وسط قرار کیرد

MiddleLeft: عکس در وسط و چپ قرار کیرد

MiddleRight: عکس در وسط و راست قرار کیرد

TopCenter: عکس در بالا و وسط قرار کیرد

TopleLeft: عکس در بالا و چپ قرار کیرد

TopRight: عکس در بالا و راست قرار کیرد

از این خاصیت برای تغییر شکل در دکمه ها استفاده می شود که شامل پارامتر های زیر می باشد.

Flat: این پارامتر باعث می گردد تا شکل به حالت دو بعدی تبدیل شود و خاصیت FlatAppearance مورد کاربرد قرار گیرد

Popup: این پارامتر شکل دکمه ها را به صورت دو بعدی نمایش می دهد و در صورتی که اشاره گر موس روی کادر دکمه وارد شود به شکل سه بعدی در می آید

Standard: این پارامتر دکمه را در حالت عادی قرار می دهد

System: این پارامتر باعث می گردد تا دکمه های برنامه شما از شکل دکمه های سیستم عامل تبعیت نماید

از این خاصیت برای تغییر شکل در دکمه ها استفاده می شود که شامل پارامتر های زیر می باشد.

Flat: این پارامتر باعث می گردد تا شکل به حالت دو بعدی تبدیل شود و خاصیت FlatAppearance مورد کاربرد قرار گیرد

Popup: این پارامتر شکل دکمه ها را به صورت دو بعدی نمایش می دهد و در صورتی که اشاره گر موس روی کادر دکمه وارد شود به شکل سه بعدی در می آید

Standard: این پارامتر دکمه را در حالت عادی قرار می دهد

System: این پارامتر باعث می گردد تا دکمه های برنامه شما از شکل دکمه های سیستم عامل تبعیت نماید

این خاصیت برای تنظیمات گرافیکی دکمه بکار میرود البته در صورتی که خاصیت FlatStyle را برابر با پارامتر Flat قرار دهید .در صورت انتخاب حالت Flat در خاصیت FlatStyle پارامترهای زبر درون خاصیت FlatAppearance فعال می شود که به این شرح می باشد.

BorderColor : رنگ خط دور دکمه

BorderSize : قطر خط دور دکمه

MouseDownBackColor : رنگ دکمه در هنگام فشردن آن

MouseOverBackColor: رنگ دکمه در هنگام قرار گیری اشاره گر موس روی آن

در برنامه نویسی کادر MessageBox وجود دارد که نمونه های آنها را زیاد دیده اید . و اینجانب در این باره در این مبحث درسی صحبتی نمیکنم شکل زیر یک کادر MessageBox است .

در این کادرها هر دکمه معادل یک کد خاص می باشد که در جدول زیر بیان شده است .

کد دکمه ها

1- OK

2- Cancel

3- Abort

4- Retry

5 Ignore

6- Yes

7- No

این کدها در صورتی اجرا میگردد که از فرمان MessageBox استفاده شده باشد. اما اگر در فرم معمولی و دکمه های عادی بخواهیم فرم Dialog بسازیم از این خاصبت برای ارائه کد بر روی دکمه استفاده می شود.

نکته: زمانی از این خاصیت استفاده می شود که بخواهیم یک MessageBox فارسی با آیکن خاص بسازیم .

گاهی اوقات در هنگام تایپ روی کنترل Button متن از کادر بیشتر می شود . با انتخاب پارامتر True این خاصیت در صورتی که متن درون کادر دکمه جا نگردد سه نقطه به عنوان ادامه متن در انتهای کلمه روی دکمه ظاهر می شود.

مثال:
در دکمه های زیر مشاهده می نمایید جمله "ثبت اطلاعات دانش آموزان برتر " تایپ شده است در دکمه اول پارامتر AutoEllipsis برابر با True است و در دکمه دوم برابر با False.

این خاصیت زمانی کاربرد دارد که خاصیت Multiline برابر با True یاشد. آنگاه در هنگام تایپ وقتی به انتهای کادر متن رسیده باشید به صورزت اتومات به خط بعد منتقل میشود زیرا خاصیت WordWrap برابر یا پارامتر True تنظیم است اما اگر پارامتر آن را به False تغییر دهید آنگاه تا زمانی که روی دکمه enter نزده باشید اعلام گر تایپ به خط بعد منتقل نخواهد شد.

تذکر : در صورتی که خاصیت WordWrap را برابر یا False قرار دادید بهتر است مقدار ScrollBars را برابر یا پارامتر Both قرار دهید تا مدیریت بهتری را روی کادر متن داشته باشید .

این خاصیت باعث نمایش یا عدم نمایش کنترلها در حالت اجراء می باشد. در اینجا شایان ذکر است کنترلهایی که Visible آنها برابر با False می باشد در حافظه بارگذاری شده و میتوان بر روی آنها کد نویسی نمود و یا از آنها درون کارها استفاده کرد.

این خاصیت شکل متن درون کادر متن را به صورت Password در خواهد آورد و بطور کلی باید گفت تفاوت آن با خاصیت PasswordChar در این است که در آن خاصیت شما قادر هستید هر شکلی را که میخواهید برای کاراکتر نمایشی انتخاب نمایید، این در صورتی است که با انتخاب پارامتر True در خاصیت UseSystemPasswordChar شکل متن دورن Textbox به شکل پیشفرض کلمه عبور سیستم در خواهد آمد .

مثال :
در شکل زیر تصویر کادر متن اول حالت UseSystemPasswordChar برابر یا True می باشد و در دومین کادر متن PasswordChar معال پارامتر (*) می باشد . می بینید که شکل آنها از نظر ظاهری با یکدیگر متفاوت است .

این خاصیت مقدار ورودی کنترل MaskedTextBox به صورت کلمه عبور در خواهد آورد .

نکته: باید بدانید که اگر پارامتر این خاصیت را در کنترل MaskedTextBox برابر با True نماییم شکل داده های ورودی به صورت PassWord خواهد شد اما شما فقط می توانید برابر با قالب خاصیت Mask ورودی خود را تایپ کنید به طور مثال اگر بخش را عددی و بخشی را کاراکتر حروف مشخص کرده باشید در محل مورد نظر فقط می شود همان کاراکتر را تایپ کنید.

این خاصیت محل قرارگیری متن درون کادر متن را مشخص می نماید که چپ چین ، راست چین و یا وسط چین باشد.

این خاصیت باعث می گردد تا حرکت Tabindex خنثی گردد و کنترلی که این خاصیت آن برابر با False باشد نشانگر اعلام تایپ با دکمه tab درونش وارد نمی گردد.

در برنامه نویسی شی گرا همواره باید در نظر داشت ترتیب ورود به کنترلها درون یک فرم با دکمه Tab یا دکمه دیگری که تعریف شده به چه صورتی باشد. مثلاً ابتدا وارد چه کادر متن یا دکمه ای شود و سپس به کدام کنترل وارد گردد. در نظر داشته باشد در برنامه با وارد نمودن هر کنترل، سیستم به صورت اتوماتیک به آنها کد TabIndex میدهد که میتوانید برای کنترل ورود به کنترلها اعداد ایندکس این بخش را تغییر دهید.

این خاصیت باعث می گردد تا نوار پیمایشی در کنار کادر متن ظاهر گردد . و شامل پارامترهای زیر می باشد.

None: این پارامتر باعث می شود کادر متن بدون نوار پیمایش باشد

Vertical: این پارامتر نوار پیمایش عمودی در کادر متن ایجاد می نماید .

Horizontal: این پارامتر باعث ایجاد نوار پیمایش افقی در کادر متن می شود.

Both: حالت دوطرفه بوده که از هر دو طرف نوار پیمایش ظاهر می نماید.

تذکر: این خاصیت زمانی اعمال می شود که خاصیت Multiline برابر با True باشد .

این خاصیت باعث می گردد تا کادر متن با اینکه فعال است اما از دریافت اطلاعات خودداری نماید و فقط در حالت خواندنی باشد.

در این خاصیت شما می توانید تنهای یک کاراکتر دلخواه را قرار دهید . این باعث می گردد تا تمامی کاراکتر های تاپ شده درون کادر متن به شکل این کاراتر تبدیل شود . این عمل برای کادر متنهایی است که برای کلمه عبور استفاده می شود.

نکته: سیستم عامل از کادری که چنین قابلیتی را داشته باشد کپی نخواهد گرفت .

این خاصیت کادر متن را چند خطه می نماید.
در کادر های متن اگر تایپ بیشتر از حد کادر متن باشد متنی که در ابتدا زده شده است از دید خارج می شود . اما با انتخاب این خاصیت کادر هماننده ویرایشگرهای متنی گردیده و در صورت فشردن کلید Enter به خط بعد می رود.

این خاصیت حداکثر تعداد کاراکتری را که می توان درون کادر متن تایپ نمود را مشخص می نماید .

نکته: به هر حرف ، عدد و یا علامتهایی مانند ! @ ) و ... یک کاراکتر می گویند.

نکته: عدد 0 برابر یا حداکثر ترین میزان متن در کنترل می باشد.

نکته: در صورتی که می خواهید هیچ متنی درون کادر متن تایپ نشود باید خاصیت ReadOnly را تغییر دهید.

هر کنترلی در زبان برنامه نویسی net. دارای مقدار فاصله معین با کنترل مجاور خود می باشد البته این تنها برای راحت تر شدن در هنگام طراحی می باشد. این خاصیت می تواند فاصله ها را برای هر کنترل به صورت تفکیک چهار جهت تنظیم نماید.

مثال:
یک کادر متن به سیستم اضافه نمایید و خاصیت Margin آن را باز نموده و Top , Left آن را با عدد 10 تنظیم نمایید . حال خواهید دید با رسیدن شی به حاشیه سمت چپ و بالای فرم خواهید دید که علامتهای تنظیم یندی ظاهر می شود.

در این بخش هر خط شامل متن شامل یک آیتم یا عنصر آرایه ای خواهد بود که میتوان به صورت مجزا برای هر خط کد نویسی نمود و از آن برای انتشار کدها در مکانهای مختلف استفاده نمود.

مثال :
این خاصیت را ازProperty باز نمایید و چهار خط مجزا تایپ نمایید و در پایان هر خط Enter بزنید و OKنمایید . علامت مثبت کنار چپ این خاصیت را باز نمایید و بینید که هر خط تایپ شده همانند یک آیتم با کد مشخص شده است. روش استفاده از آن را در دروس بعد آموزش خواهیم داد.

گاهاً پیش می آید که کاربر بخشی از متن را انتخاب نماید حال اگر این خاصیت در کادر متن False باشد با خارج شدن از آن کادر متن متون را که انتخاب شده است هنوز در حالت انتخاب می باشد این درصورتی است که با انتخاب پارامتر True برای این خاصیت پس از خروج از کادر متن محل انتخاب پنهان می گردد.

تذکر: کلیه حرکتها باید با دکمه Tab انجام پذیرد نه با کلبد موس

نکته : در صورت پنهان شدن محل انتخابی باید بدانید که محل انتخاب به قوت خود می باشد و فقط کافی است بار دیگر وارد کادر متن شوید تا محل آخرین انتخاب به شما نمایش داده شود

ابتدا باید یک توضیح کوتاه در مورد این خاصیت و کاربرد آن ارائه نمایم .
برنامه نویسان حرفه ای گاهی کنترلهای یک فرم را در فرمی دیگر، کدنویسی می نمایند، به طور مثال یک کادر متن در Form1 قرار داده و در Form2 برای آن برنامه نویسی می نمایند . به کمک خاصیت Modifiers می توان این انتقال کد را مورد بررسی و کنترل قرار داد.

تذکر : این خاصیت در صورت فعال بودن خاصیت GenerateMember کارایی خواهد داشت و به طور کلی برای موارد زیر استفاده می شود.

نکته: ابتدا در نظر داشته باشید که در سایت Microsoft اینگونه بیان شده که دو پارامتر Private و Protected شبیه یکدیگر و دو پرامتر Friendو Protected Friend نیز همانند هم کار می کنند.

Private و Protected : این پارامترها باعث می گردد تا کنترلی که در هر فرم قرار دارد تنها در همان فرم قابل کد نویسی باشد و در فرمهای دیگر فراخوانی نشود.

Friendو Protected Friend : این پارامترها فرخوانی یک کنترل و کدنویسی روی آن را برای دیگر فرمها نیز امکان پذیر می نماید.

Public : این پارامترها کنترل مورد نظر را به صورت سرتاسری قرار می دهد.

این خاصیت شامل 2 پرامتر است :

True : در صورت انتخاب این پارامتر خاصیت Modifiers فعال می گردد و می توان از آن استفاده نمود

نکته : برای تنظیمات درست این خاصیت در صورت True بخش Modifiers را مطالعه نمایید

Fulse : در صورت انتخاب این پارامتر دیگر خاصیت Modifiers تأثیری بر روی form نخواهد داشت و در ضمن نام آن کنترل نیز در هنگام کدنویسی از فهرست حذف شده و شما قادر به کد نویسی بر روی آن نخواهید بود.

این خاصیت قادر است تا نوع قرار گیری کنترل درون فرم را مشخص نماید و شامل پرامترهای مختلفی می باشد. بطور مثال پرامتر Fill کنترل را بر روی تمام صفحه پخش می نماید.

نکته: این عملیات بر روی کنترلهایی که دارای ارتفاع نیستند درست اعمال نمی شوند. مثلاً کادر متن که باید Multiline آن برابر با Ture شود تا درست کار نماید.

این خاصیت شامل 3 پرامتر است و برای تغییر نوع نوشتار در کادر متن تعیین می شود.

Upper : با انتخاب این پارامتر کلیه حروف انگلیسی درون کادر متن به صورت بزرگ تایپ می شود

Lower: با انتخاب این پارامتر کلیه حروف انگلیسی درون کادر متن به صورت کوچک تایپ می شود

Normal : این پارامتر کادر متن را در حالت عادی قرار داده و تغییری در نوع نوشتاری آن ندارد و کوچک و بزرگ بودن عبارات بر حسب دکمه Caps lock خواهد بود.

این خاصیت نوع کادر متن را مشخص می نماید .

Fixed3D : این پارامتر کادر متن را 3 بعدی نمایش می دهد.

FixedSingle : نمایش به صورت 2 بعدی ساده که حجم کمتری از حافظه را اشغال می نماید.

None : این پارامتر قاب دور کادر متن را از بین برده و آن را Flat نمایش می دهد.

این خاصیت قادر است تا خاصیت AutoCompleteMode را برابر با پرامتر های زیر مقدار دهی نماید و به طور کلی منبع را برایش مشخص نماید .

AllSystemSources: این پرامتر برابر با انتخاب همزمان دو گزینه FileSystem و URL می باشد که به صورت پیش فرض مقدار AutoCompleteMode انتخاب می شود.

AllUrl: این پرامتر برابر با انتخاب HistoryList و RecentlyUsedList را به عنوان منبع می باشد .

CustomSource: این پرامتر متنی را که درون خاصیت AutoCompleteStringCollection وارد شده است را به عنوان منبع انتخاب می نماید.

FileSystem: این پرامتر کدهای منبع را از فایلهای سیستمی بارگزاری می نماید

FileSystemDirectories: این پرامتر تنها نام شاخه ها یا دایرکتوری را به عنوان منبع قرار میدهد .

HistoryList: این پرامتر مقادیر موجود در History را به عنوان منبع قرار میدهد . این بدان معناست که منابع همسان (URL ها) از لیست تاریخچه می خواند.

ListItems: این پرامتر مقدارهای ComboBox (مقدارهائی که در خواص Items اضافه شده است) را به عنوان منبع قرار میدهد .

None: این پرامتر مقدار پیش فرض این خاصیت میباشد که ویژگی AutoComplete را غیرفعال میکند .

RecentlyUsedList: این پرامتر آخرین URL های بازدید شده را به عنوان منبع قرار میدهد .

مثال :
یک Textbox روی فرم قرار داده و کلمات کلیدی خود را درون خاصیت AutoCompleteCustomSource قرار دهید .(میتوانید از بانک اطلاعاتی برای این منظور استفاده نمایید که در آینده توضیح خواهیم داد)
خاصیت AutoCompleteMode را با یکی از پرامترها به غیر از None تنظیم نمایید (برای مشاهده آموزش این خاصیت در اینجا کلیک نمایید )
خاصیت AutoCompleteSource را با پرامتر CustomSource مقدار دهی نمایید.
حال پروژه را اجرا و حرف اول کلمات کلیدی خود را تایپ نمایید.